شهر مقدس مشهد با توجه به شرایط جغرافیایی که در بین رشته کوه‌های بینالود و هزارمسجد قرار گرفته و عدم گردش مناسب هوا بیشتر روزهای سال را با هوایی آلوده دست و پنجه نرم می‌کند. بر همین اساس توسعه شهر و پراکندگی مراکز خرید و خدمات نیازمند برنامه‌ریزی گسترده در حوزه حمل و نقل عمومی و گسترش مترو است.

خوشبختانه با رویکردهایی که در سال‌های اخیر از سوی مدیریت شهری در این حوزه به آن پرداخته شده است و توجه به زیرساخت خطوط ویژه بی آر تی تا حدودی دسترسی آسان و سریع شهروندان به حمل و نقل عمومی و سهولت عبور و مرور مهیا شده است. دغدغه مدیریت شهر در رسیدن به شهر تراز و پایتخت فرهنگی جهان اسلام برهیچ فردی پوشیده نیست، اما برای تحقق شهری بانشاط و پویا نیازمند این هستیم که بار بخشی از حمل ونقل را در محلات به دوش حمل ونقل پاک قرار دهیم.

در همین خصوص ذکر چند نکته ضروری به نظر می‌رسد.

- دغدغه دوچرخه و هوای پاک در گذشته تنها به ساخت مسیرهای دوچرخه منقطع و نمایشی و ناایمن انجامیده است. مسیرهایی که گاه آنقدر غیراستاندارد و متعارض است که شهروند تمایلی به حضور و تردد در این مسیرها نداشته و برای حفظ سرمایه خود و در امان ماندن از برخورد با عابران و... حضور در سطح خیابان و سواره‌رو را ترجیح می‌دهد. مدیریت شهر می‌تواند با حفظ مسیرهای موجود و ایمن‌سازی و رفع معارضات، ساخت مسیرهای ایمن و به هم پیوسته را در دستورکار خود قرار دهد.

- مسیرهای دوچرخه که در محلات ایجاد می‌شود باید متناسب با شرایط هر محله ایجاد شود. در این بین می‌توان این مسیرها را به مراکز خرید، مساجد، بوستان‌ها مراکز دانشگاهی و آموزشی و مراکزی که نیاز یک شهروند در طول روز به آن متوجه است، متصل کرد.

- با دور شدن از فضاهای سنتی و سکونت در آپارتمان‌ها شاید به صورت فیزیکی شهروندان به هم نزدیک شده‌اند، اما در عمل از یکدیگر فاصله گرفته‌اند؛ با دوچرخه سواری می‌توان به نشاط اجتماعی و حس مشارکت پرداخت. از طرفی سلامت روحی و جسمی و کاهش بزهکاری‌های اجتماعی نیز در گرو پرداختن به این موضوع است.

- می‌توان با هدف مشارکت بیشتر شهروندان مشوق‌هایی برای ترویج و توسعه فرهنگ دوچرخه سواری در نظر گرفت؛ به عنوان مثال تخفیفاتی برای خرید دوچرخه برای شهروندان مشارکت جو از سوی مدیریت شهر ارائه شود.

- حتماً سامانه یا ایستگاه‌های دوچرخه اشتراکی را در معابر شهر و بیشتر در بزرگراه‌های شهر مشاهده کرده‌اید. نفس این کار فرهنگی بر هیچ کس پوشیده نیست، اما افرادی که در این مکان‌ها به ارائه خدمت مشغول هستند اگرچه انسان‌های شریفی هستند، اما دغدغه‌ای در حوزه هوای پاک و ترویج فرهنگ دوچرخه سواری ندارند. از طرفی دیده شده که این عزیزان چند ماه حقوق نگرفته‌اند و این مسئله خود کیفیت خدمت و انگیزه آنان را کاهش می‌دهد. در آن سوی دیگر متولی اصلی که بخش خصوصی است نیز فقط به کسب درآمد از بیلبوردهایی فکر می‌کند که بر سر در این سامانه نصب شده است. امید که مدیریت شهری بتواند جانی تازه به این سامانه ببخشد.

انتهای پیام/